BEBEĞE TECAVÜZ OLAYINDA 'FOTOĞRAF' TARTIŞMASI!..

MEHMET Y. YILMAZ'IN HÜRRİYET'TEKİ YAZISINDAN:

Bir fotoğraf, bazen bir sayfa habere bedeldir

17 aylık bir bebeğin, annesinin de bulunduğu bir ortamda şiddete maruz kalıp bir de tecavüze uğramış olması, bütün ülkede derin bir üzüntüye yol açtı.

Başta Hürriyet olmak üzere tüm gazetelerde bu bebeğin başından geçenler haberleştirildi. Bu haberlerde kimliğinin belli olmasını önleyecek şekilde "mozaiklenmiş olarak" bebeğin fotoğrafı da yayımlandı.

Dün Hürriyet ve Sabah’ın "okur temsilcileri", o fotoğrafın gazetelerde kullanılmasını eleştiriyordu.

Hürriyet’in okur temsilcisi, fotoğrafın "haberin unsuruymuş gibi kullanıldığını, ama habere hiçbir şey katmayacağını" yazdı.

Sabah’ın okur temsilcisi ise "Bebeğin fotoğrafı yayımlanmasa da olurdu" diyordu.

İki görüşe de katılabilmek mümkün değil.

Çünkü en temel kurala uyulmuştu: O fotoğrafa bakarak bebeğin kimliğinin teşhis edilmesi mümkün değildi.

Fotoğrafın "gereksizliğine" gelince: Bu fotoğraf olmasaydı, birçok kişi o haberi sıradan bir üçüncü sayfa haberinden ayırt edemezdi.

O fotoğraf olduğu içindir ki o talihsiz bebeği kendi çocuklarımızla, torunlarımızla, yeğenlerimizle, yakından tanıdığımız bebeklerle özdeşleştirebildik.

O bebeğin çektiği acıları yüreğimizin derinliklerinde hissedebilmemizi bu fotoğraf sağladı.

Ve bu özdeşleştirme, haberin herkesin dikkatini çekmesine ve konunun gündemde kalmasına yardım etti.

Birçok okuyucunun, bu haberin yayımlanmasına itirazları olduğunu da biliyoruz.

Okur temsilcilerinin köşelerine yansıyan mektuplar bunu gösteriyor.

Şunu unutmamak gerek: O haber yayımlanmasaydı, giderek büyüyen bir tehlikeden bütün toplumun nasıl haberi olacaktı?

Böyle bir tehlikenin varlığı açıkça ortaya konmazsa, yetkililerin bu konunun üzerine gitmeleri nasıl sağlanacak?

Gazetecilik görevimiz, bazen hiç hoşlanmadığımız haberleri de sayfalarımıza taşımamızı zorunlu kılıyor.

Hep söylediğim gibi, bizim işimiz topluma bir ayna tutmak. O aynadan yansıyan görüntüler biz gazeteciler dahil kimsenin hoşuna gitmese bile görevimiz o aynayı tutmaya devam etmek.